Unia Europejska neutralna klimatycznie od 2050 r. – co z Polską?

Ten post dostępny jest także w języku: English

Przywódcy państw unijnych przyjęli stanowisko w sprawie celów klimatycznych –  zasadę stosowania polityki neutralności klimatycznej do 2050 r., zgodnie z celami tzw. Porozumienia Paryskiego. Na mocy podjętej decyzji, wszystkie przepisy i polityki UE mają być zgodne z celem neutralności klimatycznej i muszą przyczyniać się do tego celu z poszanowaniem równych warunków konkurencji.

W grupie państw członkowskich Polska jest tym krajem, który ma najtrudniejszą sytuację wyjściową, ponieważ aż 80% energii jest u nas produkowane w oparciu o węgiel (ok. 50% – kamienny, ok. 30% – brunatny). Stanowisko Polski jest takie – że chce tej neutralności, jednak nie jest gotowa na przeprowadzenie jej w postulowany sposób. Komisja Europejska wyliczyła, że koszt przeprowadzenia transformacji energetycznej wyniósłby 4% polskiego PKB.

Polska podczas negocjacji przyjęła stanowisko sprzeciwu wobec proponowanych celów, gdyż potrzebuje więcej konkretów w sprawie szczegółów finansowych pokrycia kosztów transformacji energetycznej. Decyzja podjęta na szczycie klimatycznym jest taka, że Polska została tymczasowo  wyłączona ze stosowania przyjętych celów. Dalsze ustalenia mają zostać podjęte na szczycie państw UE w czerwcu 2020 r.

Komentując tę decyzję, można z jednej strony przyjąć, że wyłączenie kraju członkowskiego z przyjętych decyzji może być uznane za sukces negocjacyjny polskiego rządu, z drugiej strony sami wyłączamy się z innowacyjnych i nieodwracalnych zmian i godzimy się de facto na funkcjonowanie Unii Europejskiej dwóch prędkości, co w przeszłości było wielokrotnie podnoszonym zagrożeniem przez stronę polską. Z wypowiedzi prezydenta Francji, który stwierdził, że Polska będzie poza europejskim mechanizmem finansowej solidarności można wysnuć wniosek, że negocjacje kształtu kolejnego budżetu unijnego nie będą przyjemne dla polskich negocjatorów.